Szczeciński most nad Parnicą. Znajduje się na głównej trasie wylotowej z miasta (DK10), łącząc ul. Energetyków na Łasztowni z prowadzącą w kierunkuDąbia ul. Gdańską.
Pod koniec XIII wieku w miejscu obecnego mostu znajdowała się grobla. W późniejszym okresie w jej miejscu wzniesiono drewniany most z przepustem dla statków. Z powodu nietrwałej konstrukcji był on wielokrotnie zastępowany nowym mostem. W 1833 przez firmę firmę J. Gollnow & Sohn został wzniesiony jednoramienny most zwodzony o długości 200 m.
Most został zniszczony w 1945, zastąpiono go mostem tymczasowym typu Baileyowskiego.
Na początku lat 60. wzniesiono nowy most.
Pierwszy most nad rzeką Parnicą pojawił się pod koniec XIII wieku. Miasto Szczecin zdecydowało się na wybudowanie mostu. Most ten wpisuje się w trasę budowanej w tym okresie tzw. Kamiennej Grobli łączącej Szczecin z Dąbiem leżącym nad rzeką Płonią. W tamtym czasie Dąbie częściowo należało do kołbackiego klasztoru Cystersów, a częściowo miało prawa miejskie i własny samorząd. Dąbie było partnerem dla Szczecina w sprawach gospodarczych. Miasto leżało na trasie tranzytowej do wschodnich rubieży księstwa zachodniopomorskiego. W Dąbiu również mieli swoją siedzibę książęta pomorscy.
Przez wiele stuleci most Parnicki był drewniany. Na planach, sztychach i mapach most Parnicki przedstawiany jest łącznie z Kamienną Groblą z niewielkimi zmianami. Od końca XVIII wieku most niewiele się zmienił. Dopiero w latach 1904 - 1905 zbudowano nad rzeką Parnicą most stalowo - żelbetowy, ze środkowym przęsłem zwodzonym. Długość tego mostu łącznie z filarami wynosiła 90 metrów, a szerokość 17,5 metra. Most parnicki w 1945 roku został wysadzony przez wycofujące się wojska niemieckie.
Po II wojnie światowej, dla zapewnienia połączenia z miejscowościami leżącymi na prawym brzegu Odry, wojsko wybudowało w 1948 roku tymczasowe mosty typu Baileya nad Odrą, Parnicą i Regalicą. W 1955 roku przejęto od władz rosyjskich rejon Łasztowni z przyległościami tj dawnym Portem Wolnocłowym z dwoma basenami portowymi, co pozwoliło na wybudowanie Mostu Długiego a oddanego do użytku w 1957 roku. W tym okresie rozważano możliwość budowy mostu stałego przez rzekę Parnicę.
Właściwe prace nad odbudową ulicy Łasztowej rozpoczęły się w latach sześćdziesiątych. W związku z poszerzeniem ulicy Wielkiej (obecnie Wyszyńskiego) i Gdańskiej, to samo uczyniono również z Łasztową. Otrzymała ona dwie niezależne jezdnie z wydzielonym torowiskiem tramwajowym pomiędzy nimi. Wybudowano też nowy, poszerzony oraz znacznie podwyższony most Portowy na Parnicy (dawniej im. Żmogusa). Dojazdy do niego zostały umiejscowione na specjalnych nasypach. W ten sposób ulica Łasztowa stała się nowoczesną i bezkolizyjną arterią komunikacyjną, łączącą ciąg poszerzonej ulicy Gdańskiej ze Starym Miastem.
Most Portowy zaprojektowany został przez mjr inż. Tadeusza Białobrzeskiego. Został oddany do użytku mieszkańcom miasta w roku 1964 w ciągu ulicy Łasztowej (Energetyków). Środkowe przęsło Mostu Portowego, w świetle posiada 23 metry szerokości, a skrajnie po 33 metry. Od chwili oddania wielokrotnie remontowany i zabezpieczany nadal służy mieszkańcom miasta.
źródła:
most portowy
